Tussen 10 september en 23 oktober 2005 tonen tien getalenteerde kunstenaars hedendaags beeldend werk in Park de Mik en in AZ Klina. Negen van de tien kunstenaars werden verleid door de typische landsschapsstijl van Park de Mik en gaan hiermee de confrontatie aan. De tiende kunstenaar koos voor het AZ Klina en plaatst er een werk met sterke referenties naar zowel het verleden van de site als zijn eigen afkomst. Met deze eerste Triënnale van beeldende kunst plaatst Brasschaat hedendaagse kunst zeer prominent in de publieke ruimte. De 175ste verjaardag van de gemeente werd aangegrepen om kunstenaars uit te nodigen tot het vertolken van een visie op de jarige gemeente. Hun eigenzinnige kijk staat garant voor een boeiende en inspirerende kunsttentoonstelling.

Welk werk verdient volgens u de publieksprijs van 1000 euro? Vul een stemformulier in en verzend het. Let op: om geldig te stemmen mag u slechts één stemformulier invullen.

De catalogus is ter plaatse verkrijgbaar (7 euro) in cafetaria Mikerf in Park de Mik.

DEELNEMENDE KUNSTENAARS
Winke Besard (1979, Antwerpen)
De Woudloper
Een werk moet spreken zonder dat de kunstenaar noodzakelijkerwijs spreekt. Voor dit beeldhouwwerk insitu, wou ik een symbiose creëren tussun object en omgeving en tussen techniek en materie. Door het eerlijke en natuurlijke materiaal van de takken zal het werk blijven evolueren in de natuur en na verloop van tijd zal het beeld overgeleverd worden aan de natuur.

Rafaël Vergauwen
Life-jacket
In het hospitaal bij de Mik werd ik voor het eerst werkelijk geconfronteerd met het eind van het leven en terminale zieken. De vijver aan de Mik is dan ook de ideale plek om hierover te bezinnen. Veel jonge kinderen worden er gefascineerd door de pasgeboren of jonge dieren. Mijn beeld life-jacket is een metafoor voor het leven op het eind of de geboorte van een nieuw leven. Een dierlijke vorm die een kangoeroe kan voorstellen die zijn eigen buidel inspecteert. De zoektocht naar het heden of het verleden. Het dieren ligt in het water vast gekluisterd aan zijn eigen luchtbed in een soort van transit fase afwachtend om een eventuele sprong te maken.

Werner Leyssens (1970, Brasschaat)
Zonder titel
Herinneringen zijn voor niemand gelijk. Toch wordt de herinnering aan vroegere tijden voor iedereen mee gevormd door een voorstelling van dat verleden. Een gebouw van voor onze tijd, roept vaak de voorstelIing op naar hoe het vroeger moet zijn geweest. hoewel vroeger er niet meer is, bepaalt de voorstelling ervan ons kijken naar het gebouw. Vaak met vervaagde kleuren. Of foto alsof een oude foto opduikt voor het beeld dat je ziet.

Chris Tinel (°1964, Berchem)
Wachten op Antonius
Dualiteit is troef; want wat zegt de combinatie van een 'varken en een mens? Is het de mens die af en toe beestig wordt of is het het dier, dat in bepaalde gevallen als een mens behandeld wordt?
Ik laat het aan de toeschouwer over om daarin zijn fantasie de vrije loop te laten. Het is alleszins de bedoeling geweest om de toegankelijkheid van het werk zo breed mogelijk te maken en dat zowel de kunstkenner er een kluif aan heeft en dat tevens een kind dat voor de eerste keer met een kunstwerk geconfronteerd wordt erdoor kan gestimuleerd worden, om zijn eigen beeld te gaan verruimen.

UTIL: Virginie Bailly (°1976,Ukkel), Deborah Bailly (°1979,Ukkel) en Rolf van Steenwegen (°1973, Leuven)
Donjon
De Donjon is een hedendaagse aanvulling op een historisch, romantisch landschapsconcept. De geschiedenis van het park wordt doorgetrokken door toevoeging van de Donjon, kasteeltoren. Door deze aan .het 18de-eeuwse kasteel, de poort met ophaalbrug en het omringende water toe te voeqen zijn alle elementen nodig om een middeleeuws kasteel te bouwen verspreid in het park aanwezig. De toren is een zelfstandig ornament dat door zijn situering op één van de bestaande zichtlijnen een relatie aangaat met de andere architecturale elementen in en rond het park.

Hendrik Vermeulen (°1965, Roeselare)
Memoria
Op het reliëf zijn geïsoleerde personages te zien: door het beperkte oppervlak waarop ze zich moeten bewegen, en door het gemis van hun hoofd. In de afwezige hoofden van de personages zit de informatie van het verre verleden en toekomst van de plaats die nu Brasschaat wordt genoemd: we kunnen namelijk niet alles van deze plaats weten of begrijpen. We kunnen enkel observeren vanuit het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, en kennen dus meer feiten van wat heel nabij is of was. Hoe verder van het hier en nu, hoe meer we gissen moeten. Maar daar staat ook de poort open naar de verbeelding, de empathie en de herinnering .

Niko Van Stichel (°1973, Mortsel)
Suburban Prototype
De flaneur in het natuurschoon van Park de Mik wordt abrupt geconfronteerd met een slanke stele die uitdwarrelt in een gestolde wolk of rookpluim. De tegenstelling natuur versus cultuur, verwijst in dit geval naar de vroegere industriële en grootstedelijke expansie waardoor Brasschaat een uitverkoren plek werd om zich te vestigen. Vanuit een andere hoek bekeken suggereert de sculptuur een elementaire woonvorm die strak grafisch is vormgegeven. Fragment uit tekst van Stef Van Bellingen. De volledige tekst vindt u in de, catalogus.

Heidi Swerts (°1980, Borgerhout)
3 Zusters
Drie Zusters geeft de suggestie een fontein te zijn. Het water zou in het midden, tussen het gemeenschappelijk punt van de halzen, omhoog borrelen en blijven staan in de onderkinnen die een kuip vormen, waarna het door de drie figuren weer naar beneden stroomt. Zoals regen op brons, zo zullen zich in het middendeel van de moule sporen vormen. Deze sporen zijn de essentie van het werk. Het werk handelt over interne communicatie, symbiose versus individualiteit. Een stroom van indrukken die gemeenschappelijk en individueel ervaren en verwerkt worden, laten een afdruk na.

Wouter Feyaerts (1980, Brasschaat)
Heimwei
Om Klina te kunnen bouwen heeft men mijn grootvader onteigend. Zijn schapenwei en boomgaard achter zijn huis in de Prins Kavellei moesten wijken voor het collectief belang.
Ter herinnering aan deze paradijselijke plek uit mijn kinderjaren heb ik een sculptuur gemaakt van een schaap. Het schaap is een hoofdrolspeler in zowel offers als kinderliedjes. Door het schaap te offeren denkt men terug in het te reine te komen en zo schuld in onschuld te wassen. Het is een dier dat de drempel van de dag naar de nacht verlaagt en ons geruststelt. (slaap kindje slaap)